☘️ خلاصه‌ی جلسات ۳۹، ۴۰ و ۴۱☘️
2 دقیقه مطالعه
🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧🌧
حاضرین: فرشته، مجتبی، الهام، هاجر، سروش، مسعود، مهسا، صادق و صبا
🔻 جلسه ۳۹:
این جلسه در ادامه گفتارهای فلسفی چند جلسه اخیر، مجتبی درباره زندگی نیچه و کتاب‌هاش برامون توضیحات مبسوط و جالبی ارائه کرد. به علاوه، سیر مکاتب فلسفه اسلامی رو برامون توضیح داد:
۱. مکتب مشاء (نهضت ترجمه یونانی)
۲. مکتب اشراق (سهروردی)
۳. حکمت متعالیه (ملاصدرا)
🔻جلسه ۴۰:
📖 نیمی از فصل دوم کتاب «در باب حکمت زندگی» رو خوندیم.
🗣 همینطور درباره خانواده زبان‌های هندواروپایی و زبان‌های سامی با هم گفتگو کردیم. دیدیم که زبان فارسی هر چند به لحاظ الفبا به زبان عربی بسیار نزدیکه، اما در اساس از یک خانواده زبانی نیستند! بلکه زبان فارسی، با زبان‌های منطقه هندوستان، روسیه و اروپا هم‌ریشه است و همگی زیر مجموعه زبان‌های هندواروپایی قرار می‌گیرند.
🔻جلسه ۴۱:
📖 فصل دوم کتاب #در_باب_حکمت_زندگی با عنوان «آنچه هستیم» رو تمام کردیم. در این فصل، نویسنده بر غنای درونی به عنوان شرط اصلی داشتن زندگی سعادتمند تأکید میکنه: “کسانی را باید خوشبخت دانست که مالک چیزی واقعی در درون خود هستند.”
⚘ شوپنهاور، خوشبختی رو در گرو شاد بودن می‌بینه: “فقط شادی سکه‌ی نقد سعادت است” و پیش‌نیاز اصلی شاد بودن هم سالم بودنه: “ نود درصد سعادت ما فقط مبتنی بر سلامت ماست. همه چیز در صورت وجود سلامت، مایه‌ی لذت می‌گردد.”
⚘ از نگاه #شوپنهاور، دو دشمن اصلی سعادت انسان، یکی رنج و دیگری بی‌حوصلگی یا ملاله. این دو، در دو سر یک طیف قرار دارن که هر قدر از یکی دور بشیم، به دیگری نزدیک‌تریم. در این بین، صرفاً انسان‌هایی که شخصیتی برجسته و روحی غنی دارند، سعادتمند واقعی هستند. “هر قدر که آدمی سرچشمه‌ی لذت‌ها را در خود بیابد، همان‌قدر سعادتمندتر است.“
⚘ بنابراین، «آنچه هستیم» نخستین و مهم‌ترین امر برای برخورداری از سعادتمندی و خوشبختی است: “حماقت بزرگی است که آدمی به منظور برنده شدن در بیرون، در درون ببازد!”
#Meeting_minutes